دوشنبه، اردیبهشت ۳۱، ۱۳۸۶

مرد این بار گران نیست دل مسکین ام

!سلام
مدت هاست که هر وقت نوشته های عاشقانه نویسنده های مختلف و حتی بعضی از بلاگ نویس ها رو می خوانم ، یه سوال دائما ذهنم را مشغول می کند و آن اینکه مفهومی که این آدمها از عشق دریافته اند چیست؟ چگونه می توانند اینگونه با معشوق و از محبوب بگویند و چه چیزی آنها را اینگونه به پیش می راند؟
سوال وقتی جدی تر می شود که به مسئولیت عجیبی می اندیشم که این به تعبیر روباه شازده کوچولو "ایجاد علاقه کردن" پدید می آورد و بار سنگینی که بر دوش می گذارد که : اگر نتوانم جواب حسی به این اندازه ارزشمند و- تا به آن حد که می گویند- والا را بدهم، آن وقت چه؟ جواب خدای محبوب را چگونه بدهم؟ این جاست که به تعبیری مغلوب ذات دوست داشتن می شوم و... ترجیح می دهم ساکت بمانم. بیشتر با خود می اندیشم که این مفهوم مرا تا به کجا خواهد برد و آیا مرد چنین راهی هستم؟
اما خشکم می زند و مات به جا می مانم هرگاه از مردمانی می شنوم و می خوانم که قدمی در این راه رفته اند و آنگاه در اوج درد و در منتهای عذاب فریاد می زنند که : "هل من مزید؟" و دعوت می کنند که بیائید، بیائید!؛
نمی خواستم اینقدر از اسطوره های عشق بگویم که این تعبیر مبتذل عشق حقیقی و مجازی به ذهن راه یابد و به خیال یافته شدن پاسخی رهایم کنید که این پرسش، همچنان درد آلود و مبهم به جای خواهد ماند
می گویند که : عشق، خود راه است و دلیل راه. هدایت گر است و راهبر. دروازه ای را باز میگشاید که از هبوط آدم بسته شد و ...؛
چنان از این مفاهیم فاصله دارم که هیچ اش را نمی فهمم
به کلام عین القضات می رسم که:" اگر عشق خالق نداری، باری عشق مخلوق به دست کن تا شمه ای از این معما بر تو کشف شود" و این تازه اول گیجی من است که در برابر وسوسه ای این چنینی که در تمام تاریخ ادبیات و عرفان و حتی فلسفه مان وجود دارم و مسئولیتی چنان سنگین چه کنم؟
شما دعایم کنید و ببخشیدم که با این هذیان منثور، وقت تان را گرفتم و خاطر تان را مکدر کردم
یا علی